Bir sabah uyanıyorsun ve; ön bahçenden kuş sesleri yükseliyor, cam gibi parlak hava, günü selamlamak için pencerene yaklaşıyorsun ve mekan sana selam veriyor, uzak çağın mimarlık ve şehircilik akımına ait sokaklar barok dönem kadar özenli şimdi kadar sade ve emekle işlenmiş.

Kahveni hazırlayıp, tabletini alıyorsun eline,  gündemden başlıklar ise şöyle:
” Ülkenin önde gelen sanatçıları, kimsesiz 10000 çocuğa şehir sanat atölyelerinde ücretsiz eğitim verecek”
” İklim Değişikliğinde Kazanan Doğayla İnsanların Uyumu Oldu”
” Ülkemizde İşsizliğe, Sanat ve Doğa Eğitimi Dersleri Projesi Tüm Dünya’ ya Model Oldu”
” Taciz, Terör, Kriz, Çevre Kirliliği, Kanser ve İklim Değişikliği Sonunda Bitti”
” İklim Değişikliği ve Ekoloji Bakanlığına 10000 Personel Alınacak”
” Emekli Askerler Türk Sanat Kurumunda Uluslararası Başarı Elde Ettiler”
Tebessümle geriye yaslanıyorsun sonra, mesleğinle ilgili vicdan muhakemesi yapıyorsun. ( Kendi mesleğiniz ve onun temel amacını düşünün lütfen).
”Evet diyorum ben evet, mekan matematiksel hesaplamaların, siyasi kavgaların, sınıf çatışmalarının ayrıştırdığı, oluşturduğu bir olgu değil, hepsinin aksine bütün bunların sentezlendiği  ” araç” olarak kullanıldığı ve temelinde canlı içgüdülerinin, duygusal gereksinimlerinin gerçekleştiği  yaşam ve yaşanan alandır. Atalarımza rüya gelirdi bugünler ama benim en büyük gayemdi..

Sahi atalarımız günümüzü  böyle hayal etmişler midir? Özgürlük için milyonlarca insan kan dökmüşken;  bugün kendi yarattığımız mekanın, yöneticinin, mesleğimizin, karşı cinsin özgüvensizliğinden gelen kıskançlığının esiriyiz.  Sorsak hepimiz milliyetçi, atalarını çok seven, dökülen onlarca kana çok şey borçluyuz! Ve hepimiz atalarımızın emanetini çocuklarımıza miras bırakmak için çok çok çok ama çok çalışıyoruz. Peki ya çocuklarımıza ne bırakmamız gerektiğini biliyor muyuz? Sizce onlar savaş dolu, güvensiz, sevgisiz, çevre kirliliğinin ciddiye alınmadığı ama geri dönülemez sonuçlara neden olduğu bu Dünya’ yı mı istiyorlar? Ya da?

Girişte tanımladığım dünyada uyanmak dileğiyle…